کتاب دیوان نرگسی ابهری بر اساس پنج نسخه خطی اثر ابوالمکارم قدرت الله نرگسی ابهری با ترجمه حمیدرضا قلیچ ‌خانی است ؛مولانا نرگسی از شعرای نامی قرن نهم و دهم است. با وجود اینکه از شیخ‌زادگان و نجبای ابهر بوده و پدرانش از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بودند، برای ارائه هنر خویش ابهر را به سوی دربار امیرزادگان تیموری ترک می‌کند و سال‌ها در شهرهای مرو، هرات و قندهار با امیرزادگان ادب‌دوست و بزرگان شعر و ادب فارسی به بحث و مصاحبه می‌نشیند و در پایان عمر پس از یک دوره گوشه‌نشینی و زهد در سال 938 قمری به سن 60 سالگی در قندهار از دنیا می‌رود و در مزار «ابوایوب انصاری» به خاک سپرده می‌شود. نرگسی چون در سخن خود جز از عشق از چیز دیگر دم نمی‌زند، به برکت همین خاکساری، کلامش همیشه با فروتنی و تواضع همراه است و هرگز بوی خودخواهی و خودپسندی از شعر او احساس نمی‌شود؛ ولی با وجود این باز از نخوت کج‌کلاهی وحشت دارد.